139. కళాశాల 1980 ఎపిసోడ్ -17

 

కళాశాల 1980

ఎపిసోడ్ -17

ఆ రోజు విమల తన పిల్లలు తో రాము ఇంటి నుంచి సంతోషంగా వెళ్లింది.   రాము శైలజ ఇద్దరూ కలిసి విమల ని, పిల్లల  ని   కారు ఎక్కించి వీడ్కోలు చెప్పారు.

సీన్  - 61

ఆ రోజు రాత్రి   పడుకునే   సమయంలో   రాము,        శైలజ తో  మరొకసారి  అంటున్నాడు.

రాము :   శైలు …. విమల ను ఆదుకునే విషయం లో నీకు ఏ అభ్యంతరం లేదు కదా…

శైలజ :    ఎందుకు మరలా ఇలా అడుగుతున్నారు.  నేను ఇదివరకు చెప్పాను కదా .  అయినా తనకు మనం కాక ఇంకెవరు ఉన్నారు చెప్పండి. 

మనం అంటే మీరు ఈ రోజు, ఈ స్థితిలో ఇలా ఉండడానికి కారణం కూడా విమలే కదా. మన పిల్లలు ఇద్దరు ఎలాగూ అమెరికా లో నే   స్థిర పడతారు. మనకు ఉన్న దానిలో కొంత ఇవ్వడం లో తప్పేముంది….. అయినా మీరు ఇలా అడుగుతున్నారు అంటే, నేను ఏమైనా సందేహాం తో ఉన్నానని అనుకుంటున్నారా?….

రాము :   లేదు..లేదు.. శైలు .. ఇది చిన్న విషయం కాదు. నీ సపోర్ట్ , అనుమతి లేకుండా నేను నిర్ణయం తీసుకోలేను.

శైలజ :   చూడు రాము … మనకు పెళ్లి అయి పదిహేను సంవత్సరాలు దాటింది. నా రాము గురించి నాకు బాగా తెలుసు.   నా రాము … ఎప్పుడు ఎలాంటి నిర్ణయం తీసుకున్నా,  ఆ పరిస్థితికి   కరెక్ట్ గా నే  ఉంటుంది.

రాము :   మనసు లో ధాంక్స్ అనుకుని పడుకున్నాడు.

రెండు రోజుల తరువాత,   ఆఫీసులో  రాము  తన మేనేజర్ ని   పిలిచి విమల మరియు విమల పిల్లలు ఇద్ధరి పేర్లు మీద  బాంక్ అకౌంట్  ఓపెన్ చేసి  ఐదు కోట్ల రూపాయల  వరకు ఫిక్స్ డ్ డిపాజిట్లు వేయించే ఏర్పాటు చేశాడు.

ఒక నెలలో విమల కోసం  ఒక అపార్ట్మెంట్ కొని,  అన్ని సదుపాయాలు సమకూర్చి అందులో కి  విమలను షిఫ్ట్ చేశాడు.

విమల  ఇద్దరు పిల్లలకి.   రాము చేస్తున్న  సహాయానికి చాలా ఆశ్చర్యం గా ఉంది.  తాము పుట్టిన పెరిగిన  ఇన్నాళ్లు లో లేని  కొత్త జీవితం చూస్తున్నారు.

విమల పిల్లలు ఇద్ధరి కి కంప్యూటర్ కోర్సులు.  ట్రైనింగ్ సెంటర్ లో జాయిన్ చేయించాడు.

ఒకరోజు విమలతో తన పిల్లలు

అమ్మా … మనకు దగ్గర బంధువులు కూడా  కనీసం సాయం చెయ్యలేదు.  రాము అంకుల్ ఇంత సహాయం ఎందుకు చేస్తున్నారు. ఇవన్నీ మనం తిరిగి ఇచ్ఛెయ్యాలా.

విమల కి   ఏం   సమాధానం   చెప్పాలో,    ఎలా చెప్పాలో అర్థం కాలేదు .

విమల :  లేదు … ఇవి మనం తిరిగి ఇవ్వనవసరం లేదు. రాము  అంకుల్  చిన్న తనం లో  చదువుకి , మీ తాతయ్య చాలా సహాయం చేశారు,  అందుకు కృతజ్ఞతగా  ఇవన్నీ  ఇస్తున్నారు.  ఇక మీదట ఇటువంటి ప్రశ్నలు అడగకండి. … అని కంగారుగా చెప్పింది.

మన కష్టాలు తీరి,   మంచి రోజులు వచ్చాయి   అని చెప్పింది.

సీన్ -  62

ఒక వారం తరువాత విమల ఇంటికి ,   రాము వచ్చాడు.  రాముని చూసి 

విమల :  ఆశ్చర్యం గా ... ఏంటి ఇంత సడెన్ గా ... 

రాము :   ఊరికే విమలా .... చూడాలనిపించి.  ఎలా ఉంది  ఇక్కడ , సదుపాయాలు  బాగున్నాయా?

విమల :   హ … రాము, చాలా బాగున్నాయి. అంది నవ్వుతూ ….

రాము :   విమల ...  ఏదైనా వ్యాపారం చెయ్యగలవా ? … ఆలోచన ఉందా ?

విమల :   లేదు రాము … వ్యాపారం కంటే కూడా , ఏదైనా సేవాకార్యక్రమాలు చేయాలని ఉంది. కానీ అది, ఎలాగో తెలియదు. 

అంటూ ….

రాము,   అడగకుండానే  అన్ని సదుపాయాలు సమకూర్చావు .    పిల్లలను  ప్రయోజకులు గా చేస్తున్నావు  అని కొంత భావోద్వేగం గా   అంది.

రాము :   అది నా కనీస బాధ్యత.

విమల :  కొంత ధైర్యం తెచ్చుకుని …. ఇలా అంటున్నానని , ఏమీ అనుకోవద్దు ….   నా వలన నీకు ఏ విధంగా ఇబ్బందీ  లేదు  కదా రాము.

(విమల అలా అనడం లో అంతరార్ధం రాము అర్దం చేసుకున్నాడు.)

రాము : చూడు విమలా … నువ్వు ఏం ఉద్దేశంతో అడుగుతున్నావో నేను అర్థం చేసుకో గలను. నీ ఆలోచన అంతా, శైలజ ఏమైనా అనుకుంటుందేమో అనే కదా … శైలజ కు అన్ని విషయాలు వివరంగా తెలుసు. తన సహకారం లేకపోతే బహుశా, నేను ఇంత సహజంగా నీతో ఉండలేను. అలా అని తనతో ఏదీ దాయలేదు. తను నన్ను అన్ని విధాలా మొదటి నుంచి బాగా అర్థం చేసుకుంటుంది. … నేను తనతో బయటకు వ్యక్తపరచని , నా మనసు లోని విషయాలను కూడా అర్దం చేసుకొని సహకరిస్తుంది. బహుశా అందువలనే నా సంసారిక జీవితం చాలా సాఫీ గా నడుస్తుందేమో అనిపిస్తుంది.

విమల : రాము మాటలు మౌనం గా విన్నది…. అవును నిన్ను అర్దం చేసుకున్న వాళ్లు ఎవరైనా సరే, నీకు బానిసలు గా మారిపోతారు. అంతే తప్ప, నిన్ను విడిచి ఉండలేరు. అని మనసు లో అనుకుంటూ మౌనం గా ఆలోచిస్తుంది.

రాము :   విమలా… విమలా…. ఏంటి ఆలోచిస్తున్నావు.

విమల ఉలిక్కిపడి …. రాము పిలిచిన ఆ పిలుపుతో , ఒక్కసారిగా గతంలో చింత చెట్టు కింద రాము గుర్తుకు వచ్చి , అలజడి కి గురైంది. తడబడింది.

కొంత సమయం తరువాత రాము తెచ్చిన స్వీట్స్ ఇచ్చి వెళ్లిపోయాడు. కానీ విమలకి గతం అంతా కళ్ల ముందు తిరుగుతూ.,.. కంటిలో నుంచి నీరు కారుతుంది.

ఆ రోజు … సాయంత్రం విమల పిల్లలు ఇంటికి వచ్చారు. రాము తెచ్చిన స్వీట్స్ తింటూ …. అంకుల్, ఏమన్నారమ్మా అని విమలతో అంటుంటే …. విమల కి ఇది వరకు అనిపించని రాము అంకుల్ అనే పిలుపు కి, ఎందుకో అసహనం తో నిండిన భావోద్వేగానికి గురి అయింది.

ఆ రోజు రాత్రి…. విమల కి నిద్ర పట్టలేదు…. చిన్న తనం నుంచి రాము తో గడిపిన క్షణాలు గుర్తుకు వచ్చి, జీవితం అంటే ఇంతేనా ఆశ… నిరాశ ల ఊగిసలాట అనుకుంది. భర్త చనిపోయినా సరే ఏనాడూ ఒంటరితనం గా ఫీల్ అవలేదు …. ఇప్పుడు తనకు ఒంటరితనం అనిపిస్తుంది.

 సీన్ - 63

రాము ఆ రోజు ఇంటికి వచ్చాక …  విమల ను  కలిసిన  విషయం , శైలజ తో చెప్పాడు.

శైలజ :   ముందు గా చెపితే,   నేను వచ్చేదాన్ని కదా రాము.

రాము :  లేదు … శైలు … నేను అనుకోకుండా వెళ్లాను …. అని విమలకి వ్యాపారం గురించి అడిగిన విషయం చెప్పాడు… తిరిగి విమల, అభిప్రాయం కూడా శైలజ తో చెప్పాడు.

శైలజ :  పోనీలెండి …. విమల ఇష్టమైన సేవాకార్యక్రమాలు చేయడానికి ప్రోత్సాహం ఇద్దాం. నెమ్మదిగా తనకే అలవాటు అవుతుంది.

కొంత సమయం తర్వాత…. పడుకోవడానికి సిద్ధం అవుతూ

రాము :   శైలు …. ఒక సారి ఊరిలోని ప్రిన్సిపాల్ గారిని కలిసి వద్ధామా …. చాలా రోజుల అయింది చూసి.

శైలజ :   హ … అవునండీ … చాలా రోజులైంది. మా నాన్న కాలం చేసిన తరువాత,  మనం  ఆయనను ఫోన్ లోనే గాని   కలిసింది లేదు. ….  తప్పకుండా ఈ ఆదివారం వెళ్దాం.…  కాసేపు ఆగి …  వెళ్లేటప్పుడు విమల, పిల్లల ను  కూడా తీసుకు వెళ్దాము అంది.

రాము :   సరే … నేను విమలకి చెపుతాను.

శైలజ :   ప్రిన్సిపాల్ గారికి కూడా , ఫోన్ చేసి చెప్పండి …. మనం వస్తున్నట్లు.

రాము :   సరే.

ఆ మరుసటి రోజు రాము, విమల కి కాల్ చేసి విషయం చెప్పాడు. మొదట విమల అంగీకరించలేదు. రాము శైలజ లను వెళ్లి రమ్మంది. కానీ, రాము నచ్ఛ చెప్పడం తో అంగీకరించింది.

ఆ ఆదివారం …. రాము, శైలజ, విమల పిల్లలు అందరూ కలిసి కారులో జగిత్యాల బయలు దేరారు, ప్రిన్సిపాల్ గారిని కలవడానికి.

జగిత్యాల చేరుకున్నాక …. ప్రిన్సిపాల్ గారి ఇంటికి వెళ్ళ గానే … అప్పటి వరకు ఎదురు చూస్తున్న ఆయన బయటకు వచ్చారు.   కారు లో నుండి బయటకు దిగుతున్న రాము శైలజ లను చూసి చిరునవ్వు తో పలకరించారు. ….  అంతలోనే నెమ్మదిగా కారు దిగిన విమల మరియు పిల్లలను చూసి ఒక్కసారిగా తడబడ్డారు.

వెంటనే విమల ప్రిన్సిపాల్ గారికి నమస్కరించింది. అందరూ కలిసి లోపలికి వెళ్ళి , యోగ క్షేమాలు మాట్లాడుకుంటున్నారు.

ప్రిన్సిపాల్ గారికి మాత్రం , విమల ఎలా కలిసింది అనే విషయం అర్దం కాలేదు. అందరూ కలిసి ఉండడం లో అంతరార్ధం ఏమిటో తెలియక , లోపల మధనపడుతున్నారు.

కొంచెం సమయం తర్వాత,  రాము ప్రిన్సిపాల్ గారిని ఏకాంతం గా  పక్కకు  తీసుకు వెళ్లి , విమలను ఎలా కలిసింది…. జరిగిన విషయం అంతా వివరం గా చెప్పాడు. విమల కోసం తను, శైలజ చేసిన ఏర్పాట్లు చెప్పాడు.

వెంటనే....

ప్రిన్సిపాల్ గారు :   రాము…. … నాకు అంతా అర్దం అయింది. దీని వలన శైలజ కు, పిల్లలకు నీకు ఏమైనా సమస్యలు వస్తాయేమో, ఆలోచించావా? …

రాము :   లేదు ప్రిన్సిపాల్ గారు…. సార్ …. నేనయితే ఏమీ ఆలోచించలేదు. కానీ,  నాకంటే శైలజా నే ఎక్కువ గా ఆలోచించింది. తన ప్రోత్సాహం తోనే అడుగు వేశాను. అయినా తప్పేముంది సార్.

ప్రిన్సిపాల్ గారు :   బాగుంది… అంతా విచిత్రం గా ఉంది.   సరే మీ ఇష్టం…. ఆ సమయంలో తన స్నేహితుడు రాజారాం గుర్తు కి వచ్చాడు.

ఆ రోజు  మధ్యాహ్నం భోజనాలు చేసిన తర్వాత …

ప్రిన్సిపాల్ గారు,   మొదట శైలజ తో ఒంటరి గా మాట్లాడారు.

ప్రిన్సిపాల్ గారు :  అమ్మా  శైలజ…. రాము నాకు విమల విషయం చెప్పాడు. నాకు చాలా విచిత్రం గా, ఆశ్చర్యం గా అనిపిస్తుంది.

శైలజ :   అవునండీ, రాము విమల విషయం నాకు పూర్తిగా తెలుసు. మా పెళ్లి ముందే రాము అంతా చెప్పాడు. రాము మనసు తెలిసాకే , నేను రాముని ప్రేమించాను …. ఇప్పుడు  విమల పరిస్థితి బట్టి,  రాము, నేను కలిసి ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాం. ఇది మా బాధ్యత అనుకుంటున్నాం.

ప్రిన్సిపాల్ గారు :   భవిష్యత్తులో పరిస్థితులు మారచ్ఛేమో కదా …. లేని పోని సమస్యలకు అవకాశం ఇవ్వడం   ఎందుకమ్మా  శైలజా….

శైలజ :   విమల కూడా చాలా సంవత్సరాల క్రితం ఇలా స్వార్థం గా ఆలోచించి ఉంటే, రాము ఈరోజు ఈ స్థితిలో ఉండేవాడు కాదు కాదండి. ఈ విషయం నాకంటే, మీకే ఎక్కువ తెలుసు. ….

నాకు రాము గురించి పూర్తిగా తెలుసండి.   తను తనకంటే,   తన చుట్టూ ఉన్న వారి కోసం ఏదైనా చేయాలని అనుకుంటాడు. ఈ క్రమంలో తనకు తన జీవితంలో పొంద వలసిన సమయం లో  ఏదీ పొంద లేదు. కానీ అందరినీ సంతోష పెడుతూనే ఉన్నాడు.

ప్రిన్సిపాల్ గారు :   శైలజ మాటలు విని ఆగలేక … ఏంటమ్మా, అంటే రాము ని  విమలతో కలిసి ఉండడానికి  నువ్వు  అంగీకరిస్తున్నావా ….

శైలజ :   నెమ్మదిగా ప్రిన్సిపాల్ గారిని చూస్తూ నవ్వింది.  కలిసి ఉండడం అంటే సహకరించు కోవడం ప్రిన్సిపాల్ గారు.  అది అవసరం, సందర్భం, పరిస్థితి ని బట్టి ఏ విధంగా నైనా ఉంటుందండి.  జీవితం అన్నది ఒకటే … ప్రేమకు ఎల్లలు ఉండవు.

ప్రిన్సిపాల్ గారికి …. శైలజ విశాల దృక్పథం అర్దం అయింది కానీ, వాస్తవం లోకం తీరు ఎలా ఉంటుందో అని మనసు లో అనుకున్నాడు.

మరి కొంత సమయం తర్వాత...

ప్రిన్సిపాల్ గారు విమలతో ఏకాంతం గా మాట్లాడారు.

ప్రిన్సిపాల్ గారు :  విమలా … నీకు, నీ జీవితం లో జరిగిన అన్యాయం, ప్రతీ విషయం నాకు రాము చెప్పాడు …. నాకు నిన్ను ఇప్పుడు ఇలా చూస్తుంటే ఆశ్చర్యం గా ఉంది. ఒకప్పుడు నువ్వు రాము విషయం లో ,  కన్న కలలు అన్నీ నిజం అయ్యాయి. కానీ నీ పరిస్థితి నాకు బాధాకరం గా ఉందమ్మా….

విమల :   పర్వాలేదు ప్రిన్సిపాల్ గారు …. జీవితం అన్నీ నేర్పించింది.  నేను రాము కి ఎప్పుడూ సమస్య కాబోను . ఎందుకో తెలియదు,  తండ్రి లాంటి వారు మీకు చెప్పాలనిపించింది….

ప్రిన్సిపాల్ గారు :  సరే విమల .... అన్నారు,  నిట్టూర్పు తో.

ఆ రోజు సాయంత్రం అందరూ  జగిత్యాల నుంచి హైదరాబాద్  తిరిగి బయలు దేరారు.

ఆ రాత్రి …. ప్రిన్సిపాల్ గారు రాము ... శైలజ … విమల  ముగ్గురు గురించి ఆలోచిస్తూ …. కధల్లో నే కాదు,   నిజ జీవితాలు కూడా  ఇలా కూడా ఉంటాయా? ….  ప్రేమ అనే బంధం లో  ఇంత శక్తి ఉంటుందా ? …. భార్య , భర్త, ప్రియురాలు అంతా ఒకరినొకరు  బహిర్గతం గా  ప్రేమను  అర్దం చేసుకుంటున్నారు. అంటే స్వార్థం ఉండదా? … ఇది ఎలా సాధ్యం? … మానసికంగా నైనా , శారీరకంగా నైనా , ఒక భార్య తన భర్త తనకే సొంతం, అనుకునే కాలం లో … ఇలా కూడా ఉండడం సాధ్యమేనా? అని అనుకున్నాడు.

మరలా ప్రిన్సిపాల్ గారు కాసేపటికి  తేరుకొని…. అవును తప్పేముంది …. ఇదంతా ఒకరికొకరికి తెలియకుండా రహస్యం గా ఉంటే సమస్య గాని, అంతా తెలిసినప్పుడు సమస్య ఏముంది అనుకుంటూ నిద్ర పోయారు …. ప్రిన్సిపాల్ గారు.

మిగిలినది

ఎపిసోడ్ - 18 లో.

యడ్ల శ్రీనివాసరావు.

28 June 2024. 2:00 PM.